فرمولاسیون ید ساچمه ای

فرمول تولید انواع جیوه

خرید فروش انواع جیوه

فرمول چسب کموزیل آلمان 222

روش تولید پرایمر کموزیل آلمان 211

آموزش تولید چسب سیلیکون معادل واکر آلمان

فرمول تولید تگزاپن

رفع اشکال در تولید تگزاپن

فرمول ساخت لنت آسانسور

فرمولاسیون واسلین لباسشویی کاملا شفاف و جامد

فرمول ژل لباسشویی

ید یک عنصر شیمیایی با نماد I و عدد اتمی 53 است. سنگین ترین هالوژن پایدار به صورت جامد نیمه براق و غیرفلزی در شرایط استاندارد وجود دارد که در دمای 114 درجه سانتیگراد ذوب می شود و مایعی به رنگ بنفش تیره تشکیل می دهد (237). درجه فارنهایت) و در دمای 184 درجه سانتیگراد (363 درجه فارنهایت) به یک گاز بنفش می جوشد. این عنصر توسط شیمیدان فرانسوی برنارد کورتوا در سال 1811 کشف شد و دو سال بعد از یونانی باستان "رنگ بنفش" توسط جوزف لوئیس گی لوساک نامگذاری شد.

ید در بسیاری از حالت های اکسیداسیون، از جمله یدید (I-)، یدات (IO-) رخ می دهد
3) و آنیون های پریوتی مختلف. این عنصر کمترین فراوانی در بین هالوژن های پایدار است و شصت و یکمین عنصر فراوان است. به عنوان سنگین ترین ماده مغذی معدنی ضروری، ید برای سنتز هورمون های تیروئید مورد نیاز است.[5] کمبود ید حدود دو میلیارد نفر را تحت تاثیر قرار می دهد و عامل اصلی قابل پیشگیری ناتوانی های ذهنی است.[6]

تولیدکنندگان غالب ید امروزه شیلی و ژاپن هستند. به دلیل عدد اتمی بالا و سهولت اتصال به ترکیبات آلی، به عنوان یک ماده رادیو کنتراست غیر سمی نیز مورد استفاده قرار گرفته است. به دلیل ویژگی جذب آن توسط بدن انسان، ایزوتوپ های رادیواکتیو ید نیز می توانند برای درمان سرطان تیروئید مورد استفاده قرار گیرند. همچنین از ید به عنوان کاتالیزور در تولید صنعتی اسید استیک و برخی پلیمرها استفاده می شود.

در سال 1811، ید توسط شیمیدان فرانسوی برنارد کورتوا، [8] [9] که در یک تولید کننده نمک نمک (یک جزء ضروری باروت) به دنیا آمد، کشف شد. در زمان جنگ های ناپلئون، نمک نمک در فرانسه تقاضای زیادی داشت. نمک تولید شده از بسترهای نیتر فرانسوی به کربنات سدیم نیاز دارد که می تواند از جلبک دریایی جمع آوری شده در سواحل نرماندی و بریتانی جدا شود. برای جداسازی کربنات سدیم، جلبک دریایی سوزانده شد و خاکستر با آب شسته شد. ضایعات باقی مانده با افزودن اسید سولفوریک از بین رفت. کورتوا یک بار اسید سولفوریک بیش از حد اضافه کرد و ابری از بخار بنفش به وجود آمد. او اشاره کرد که بخار روی سطوح سرد متبلور می شود و کریستال های تیره می سازد.[10] کورتوا مشکوک بود که این مطالب عنصر جدیدی است اما فاقد بودجه لازم برای پیگیری بیشتر آن است.[11]

کورتوا نمونه هایی را به دوستان خود، نیکلاس کلمنت (-) داد تا تحقیقات را ادامه دهند. او همچنین مقداری از این ماده را به شیمیدان ژوزف لوئیس گی لوساک (1778-) و فیزیکدان آندره ماری آمپر (1775-1836) داد. در 29 نوامبر، دسورمس و کلمان کشف کورتوا را علنی کردند. آنها موضوع را در جلسه انستیتو امپراتوری فرانسه شرح دادند.[12] در 6 دسامبر، گی-لوساک اعلام کرد که ماده جدید یا یک عنصر یا ترکیبی از اکسیژن است.[13][14][]-نام "" را از یونانی باستان (، "بنفش") به دلیل رنگ بخار ید پیشنهاد کرد[] آمپر مقداری از نمونه خود را به شیمیدان انگلیسی هامفری دیوی (-) داده بود، که این ماده را آزمایش کرد و به شباهت آن با کلر اشاره کرد.[16] دیوی نامه ای به تاریخ 10 دسامبر به انجمن سلطنتی لندن ارسال کرد و در آن اظهار داشت که یک مورد جدید را شناسایی کرده است.

نمونه به شیمیدان انگلیسی هامفری دیوی )، که روی این ماده آزمایش کرد و به شباهت آن با کلر اشاره کرد.[16] دیوی نامه ای به تاریخ 10 دسامبر به انجمن سلطنتی لندن فرستاد که در آن اظهار داشت که عنصر جدیدی را شناسایی کرده است.[17] مشاجرات بین دیوی و گی-لوساک در مورد اینکه چه کسی ید را برای اولین بار شناسایی کرد، درگرفت، اما هر دو دانشمند کورتوا را به عنوان اولین فردی که این عنصر را جدا کرد، تصدیق کردند.[11]

در سال 1873، محقق پزشکی فرانسوی کازیمیر ژوزف داوین اثر ضد عفونی کننده ید را کشف کرد.[18] گروسیچ (1849-1926)، جراح متولد ایستری، از اولین کسانی بود که از عقیم سازی میدان عمل استفاده کرد. در سال، او تنتور ید را به عنوان راهی برای استریل کردن سریع پوست انسان در زمینه جراحی معرفی کرد.

در جداول تناوبی اولیه، ید اغلب نماد J، برای ، نام آن در آلمانی بود.[20]

ید چهارمین هالوژن است که در گروه 17 جدول تناوبی زیر فلوئور، کلر و برم قرار دارد. سنگین ترین عضو باثبات گروه خود است. (هالوژن های پنجم و ششم، یعنی استاتین و تنسین رادیواکتیو، به دلیل هزینه و غیرقابل دسترس بودن در مقادیر زیاد، به خوبی مورد مطالعه قرار نگرفته اند، اما به نظر می رسد که به دلیل اثرات نسبیتی، خواص غیرعادی مختلفی را برای گروه نشان می دهند.) ید دارای پیکربندی الکترونی است. ، با هفت الکترون در پنجمین و بیرونی ترین لایه، الکترون های ظرفیت آن هستند. مثل بقیه

هالوژن ها، یک الکترون کمتر از یک اکتت کامل دارد و از این رو یک عامل اکسید کننده است و با عناصر زیادی واکنش می دهد تا پوسته بیرونی خود را کامل کند، اگرچه مطابق با روندهای دوره ای، ضعیف ترین عامل اکسید کننده در بین هالوژن های پایدار است: کمترین الکترونگاتیوی در میان آنها، فقط 2.66 در مقیاس پاولینگ (مقایسه کنید فلوئور، کلر، و برم به ترتیب 3.98، 3.16، و 2.96؛ استاتین روند را با الکترونگاتیوی 2.2 ادامه می دهد). بنابراین ید عنصری مولکول های دو اتمی را با فرمول شیمیایی I2 تشکیل می دهد.

که در آن دو اتم ید یک جفت الکترون را به اشتراک می گذارند تا هر یک به یک اکتت پایدار برای خود دست یابند. در دماهای بالا، این مولکول های دو اتمی به طور برگشت پذیر یک جفت اتم ید را جدا می کنند. به طور مشابه، آنیون یدید، I-، قوی‌ترین عامل احیاکننده در میان هالوژن‌های پایدار است که به آسانی به I2 دیاتومیک اکسید می‌شود.[21] (آستاتین فراتر می رود، در واقع به عنوان At- ناپایدار است و به راحتی به At0 یا At+ اکسید می شود.) [22]

رنگ هالوژن ها با نزول گروه تیره می شود: فلوئور زرد بسیار کم رنگ، کلر سبز مایل به زرد، برم قرمز مایل به قهوه ای و ید بنفش است

ید عنصری کمی در آب محلول است و یک گرم آن در 3450 میلی لیتر در دمای 20 درجه سانتیگراد و 1280 میلی لیتر در 50 درجه سانتیگراد حل می شود. یدید پتاسیم ممکن است برای افزایش حلالیت از طریق تشکیل یونهای تری یدید، در میان پلی یدیدهای دیگر، اضافه شود.[23] حلال‌های غیرقطبی مانند هگزان و تتراکلرید کربن حلالیت بالاتری دارند.[24] محلول های قطبی، مانند محلول های آبی، قهوه ای هستند که نقش این حلال ها را به عنوان بازهای لوئیس منعکس می کند. از سوی دیگر، محلول های غیرقطبی بنفش، رنگ بخار ید هستند.[23] هنگامی که ید در حلال های قطبی حل می شود، کمپلکس های انتقال بار تشکیل می شوند، بنابراین رنگ آن تغییر می کند. ید زمانی که در تتراکلرید کربن و هیدروکربن‌های اشباع حل می‌شود بنفش است، اما در الکل‌ها و آمین‌ها، حلال‌هایی که ترکیب‌های افزایشی انتقال بار را تشکیل می‌دهند، قهوه‌ای تیره است.

نقطه ذوب و جوش ید در بین هالوژن ها بالاترین نقطه را دارد که مطابق با روند افزایشی در گروه است، زیرا ید دارای بزرگترین ابر الکترونی در میان آنها است که به راحتی قطبی می شود و در نتیجه مولکول های آن قوی ترین برهمکنش های واندروالسی را دارند. . در میان هالوژن ها به طور مشابه، ید کمترین فرار را در بین هالوژن ها دارد، اگرچه هنوز هم می توان مشاهده کرد که جامد بخار ارغوانی می دهد.[21] با توجه به این خاصیت، ید معمولاً برای نشان دادن تصعید مستقیم از جامد به گاز استفاده می‌شود، که باعث ایجاد این تصور غلط می‌شود که در فشار اتمسفر ذوب نمی‌شود.[27] از آنجایی که ید دارای بیشترین شعاع اتمی در بین هالوژن ها است، کمترین انرژی یونیزاسیون اول، کمترین میل ترکیبی الکترون، کمترین الکترونگاتیوی و کمترین واکنش پذیری هالوژن ها را دارد.[21]

پیوند بین هالوژن در دی ید ضعیف ترین پیوند بین هالوژن ها است. به این ترتیب، 1٪ از نمونه ید گازی در فشار اتمسفر به اتم های ید در دمای 575 درجه سانتیگراد تفکیک می شود. دمای بالاتر از 750 درجه سانتیگراد برای تفکیک فلوئور، کلر و برم به میزان مشابه مورد نیاز است. بیشتر پیوندهای ید نسبت به پیوندهای مشابه با هالوژن‌های سبک‌تر ضعیف‌تر هستند.[21] ید گازی از مولکول های I2 با طول پیوند -.6 تشکیل شده است. پیوند یکی از طولانی ترین پیوندهای منفرد شناخته شده است. در ید کریستالی متعارض جامد که ساختار بلوری مشابهی با کلر و برم دارد، حتی طولانی‌تر (271.5 بعد از ظهر) است. (این رکورد متعلق به زنون همسایه ید است: طول پیوند - 308.71 است.) [28] به این ترتیب، در داخل مولکول ید، برهمکنش های الکترونیکی قابل توجهی با دو همسایه بعدی هر اتم رخ می دهد، و این برهمکنش ها به صورت فله ای ید ظاهری براق و خواص نیمه رسانایی ایجاد می کند.[21] ید یک نیمه هادی دو بعدی با فاصله نواری 1.3 /) است: در صفحه لایه های کریستالی آن یک نیمه رسانا و در جهت عمود بر عایق است.[21]

طولانی ترین ایزوتوپ های رادیواکتیو ید ید-129 است که نیمه عمر آن 15.7 میلیون سال است و از طریق واپاشی بتا به زنون-129 پایدار تجزیه می شود.[29] مقداری ید-129 همراه با ید-127 قبل از تشکیل منظومه شمسی تشکیل شده بود، اما تا به حال کاملاً از بین رفته است و آن را به یک رادیونوکلئید منقرض شده تبدیل می کند که با این وجود هنوز در تاریخ گذاری تاریخ اولیه منظومه شمسی یا بسیار قدیمی مفید است. آب های زیرزمینی به دلیل تحرک آن در محیط. حضور سابق آن ممکن است از بیش از حد زنون-129 دخترش مشخص شود.] ردی از ید-129 هنوز هم امروزه وجود دارد، زیرا آن نیز یک هسته زایی کیهانی است که از ریزش پرتوهای کیهانی زنون اتمسفر تشکیل شده است: این آثار 14-10 تا 10-10 کل ید زمینی را تشکیل می دهند. همچنین از آزمایش‌های هسته‌ای در هوای آزاد رخ می‌دهد و به دلیل نیمه‌عمر بسیار طولانی‌اش که طولانی‌ترین در بین تمام محصولات شکافت است، خطرناک نیست. در اوج آزمایش ترموهسته ای در دهه های 1960 و 1970، ید-129 هنوز تنها حدود 10-7 ید زمینی را تشکیل می داد.[35] حالت های برانگیخته ید-127 و ید-129 اغلب در طیف سنجی استفاده می شود.[21]

سایر ایزوتوپ های رادیویی ید نیمه عمر بسیار کوتاه تری دارند که بیشتر از روز نیست.[29] برخی از آنها کاربردهای پزشکی دارند که شامل غده تیروئید می شود، جایی که ید وارد شده به بدن ذخیره و متمرکز می شود. نیمه عمر ید-123 سیزده ساعت است و با جذب الکترون به تلوریوم-123 تجزیه می شود و تابش گاما ساطع می کند. از آن در تصویربرداری پزشکی هسته‌ای، از جمله توموگرافی کامپیوتری با انتشار تک فوتون () و توموگرافی کامپیوتری اشعه ایکس () استفاده می‌شود.[36] نیمه عمر ید-125 پنجاه و نه روز است، با جذب الکترون به تلوریم-125 تجزیه می شود و تابش گامای کم انرژی ساطع می کند. دومین رادیوایزوتوپ ید با عمر طولانی، در سنجش های بیولوژیکی، تصویربرداری پزشکی هسته ای و در پرتودرمانی به عنوان براکی تراپی برای درمان تعدادی از بیماری ها، از جمله سرطان پروستات، ملانوم یووه و تومورهای مغزی استفاده می شود.[37] در نهایت، ید-131، با نیمه عمر هشت روزه، بتا به حالت برانگیخته زنون-131 پایدار تجزیه می شود که سپس با انتشار تشعشعات گاما به حالت پایه تبدیل می شود. این یک محصول شکافت رایج است و بنابراین در سطوح بالایی در ریزش های رادیواکتیو وجود دارد. سپس ممکن است از طریق غذای آلوده جذب شود و همچنین در تیروئید جمع شود. با پوسیدگی، ممکن است به تیروئید آسیب برساند. خطر اولیه قرار گرفتن در معرض سطوح بالای ید-131، بروز احتمالی سرطان تیروئید رادیوژنیک در سنین بالاتر است. خطرات دیگر عبارتند از احتمال رشد غیر سرطانی و تیروئیدیت.[38]

ید کاملاً واکنش پذیر است، اما واکنش پذیری آن بسیار کمتر از سایر هالوژن ها است. به عنوان مثال، در حالی که گاز کلر مونوکسید کربن، اکسید نیتریک و دی اکسید گوگرد (به ترتیب به فسژن، نیتروزیل کلرید و سولفوریل کلرید) هالوژنه می شود، ید این کار را انجام نمی دهد. علاوه بر این، ید زایی فلزات نسبت به کلر زنی یا برم شدن منجر به حالت های اکسیداسیون کمتری می شود. برای مثال، فلز رنیم با کلر واکنش می‌دهد و هگزاکلرید رنیم را تشکیل می‌دهد، اما با برم تنها پنتابرومید رنیم را تشکیل می‌دهد و ید تنها می‌تواند به تترایدید رنیم برسد.[21] با این حال، از آنجایی که ید کمترین انرژی یونیزاسیون را در بین هالوژن ها دارد و در بین آنها به راحتی اکسید می شود، شیمی کاتیونی مهم تری دارد و حالت های اکسیداسیون بالاتر آن نسبت به برم و کلر پایدارتر است. مثال در هپتافلوراید ید.[23]

مولکول ید، I2، در و هیدروکربن های آلیفاتیک حل می شود و محلول های بنفش روشن می دهد. در این حلال ها، حداکثر باند جذب در ناحیه 520-540 نانومتر رخ می دهد و به انتقال اختصاص داده می شود. هنگامی که I2 با بازهای لوئیس در این حلال ها واکنش می دهد، یک جابجایی آبی در پیک I2 دیده می شود و پیک جدید (230-330 نانومتر) به وجود می آید که به دلیل تشکیل ترکیب های افزایشی است که به آنها کمپلکس های انتقال بار می گویند.[45]

یدید هیدروژن
ساده ترین ترکیب ید، یدید هیدروژن، است. این گاز بی رنگ است که با اکسیژن واکنش داده و آب و ید می دهد. اگرچه در واکنش های یدسازی در آزمایشگاه مفید است، اما برخلاف سایر هالیدهای هیدروژن، مصارف صنعتی در مقیاس بزرگ ندارد. از نظر تجاری، معمولاً از واکنش ید با سولفید هیدروژن یا هیدرازین ساخته می شود